Naastenzorg kan niet verplicht worden

De overheid denkt mantelzorg (of liever breder aangeduid: naastenzorg) af te kunnen dwingen en schendt zo mogelijk de Grondwet. Slecht idee, vindt zorgethica en theologe Sanne Rodenburg.

Met haar scriptie Helden of Hufters – een zorgethische studie naar morele druk om te mantelzorgen studeerde zij in 2016 af aan de Master Zorgethiek en Beleid van de UvH. Nu dit onderwerp opnieuw actueel is, vatte zij haar standpunten nog eens samen. Het onderstaande artikel werd op 29 november 2018 gepubliceerd in het dagblad Trouw.
Wettelijke zorgplicht?
Het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie pleit voor een uitbreiding van de wettelijke zorgplicht tussen familieleden. Want, zo stelde zij onlangs in haar sociaal-politieke voorstel Gezinskapitaal, mantelzorg is een ‘vanzelfsprekende morele verplichting’.
Voorwaarden voor goede naastenzorg
Als wij van mantelzorg spreken, bedoelen we informele naastenzorg: zorg die niet in het kader van een hulpverlenend beroep wordt gegeven aan een hulpbehoevende, door één of meerdere leden van diens directe omgeving, waarbij de zorgverlening direct voortvloeit uit de sociale relatie en gefundeerd is in affectie, plichtsbesef en/of praktische haalbaarheid. Om naastenzorg ook goede zorg te laten zijn, moet de naastenzorger niet alleen door plichtsbesef, maar door alle drie de voorwaarden gemotiveerd worden.
Lees hier het volledige artikel.