Twee werelden.
Het was soms behoorlijk koud de afgelopen periode. Dat leverde landschappelijk heel wat mooie plaatjes op. Alleen al het ijs dat er was en waarop volop geschaatst kon worden. In Amsterdam en Utrecht leverde prenten op die zomaar pasten in een Anton Pieck decor. Romantisch toonde dat zeker voor velen van ons. Zelf heb ik nog heerlijk een aantal dagen geschaatst, zowel alleen als met mijn kleinkinderen.
Die kinderen maken zich niet druk om een valpartijtje en lachen er zelfs vaak om. Er gebeurt ook overwegend niets met kinderen die vallen. Zelf viel ik overigens ook een keer. Wat wil het geval de gemeente was volop bomen aan het snoeien en deed dat gewoon op het ijs aan de rand van de plas.
Ik had nog geen meter geschaatst en het was de eerste keer maar ik stond zonder dat ik daar erg in had op een takje. Mijn schaats gleed heel snel weg en ik kon mij zelfs niet staande houden en viel dus achterover. Dat voel je even maar het viel gelukkig allemaal mee. Wel dacht ik, een helm zou wel handig geweest zijn maar die lag thuis. Eigenlijk dus toch wel handig dus zo’n helm en zeker als je iets ouder bent want met het hoofd op het ijs had ook heel anders af kunnen lopen. Maar mijn plezier is er uiteindelijk niet door bedorven en ik heb heerlijk van dat buiten zijn kunnen genieten.
Naast dat ijs lag er ook nog de nodige sneeuw en heel wat ijsplakken op de weg maar veelal nog meer op de trottoirs. Dus vaak net zo glad als op het ijs maar minstens zo verraderlijk en dus met een grotere kans om te vallen. Ik heb in mijn familie, maar daarnaast ken ik ook veel personen, die van bijvoorbeeld een rollator afhankelijk zijn en erg bang zijn om te vallen. Deze personen hebben juist een hekel aan dit soort winterse omstandigheden en als ze wat mankeren kunnen zij de koude flink verfoeien. Een geluid dat ik hoorde was, ik verlang er toch zo langzamerhand wel naar dat ik weer eens verantwoord en veilig naar buiten kan.
Een ding is mij deze dagen wel heel duidelijk geworden: De een zijn plezier is in de winter de anders ellende. In mijn omgeving leefden mij dierbare personen wel eventjes in twee totaal verschillende werelden. Zelf dacht ik dan, als de voor mij zo romantische sneeuw, viel laat ik toch het leven van personen die er moeite mee hebben een klein beetje veraangenamen. Dus maar een paar keer sneeuw ruimen en zo spreek je een aantal buurtgenoten ook nog eens in tijden waarin dat over het algemeen wel wat minder het geval is. Ik voel mij in ieder geval wel verantwoordelijk dat mijn bezoek, de postbode, de krantenman en de rolstoelers die dagelijks voorbij komen in de buurt van mijn huis zich veilig kunnen bewegen. Misschien beperkt dat de onaangenaamheid van het verschil in de beleving tussen twee werelden.
Louis Bosman.