Je merkt soms dat koppels in een langdurige relatie gedragingen van elkaar overnemen en soortgelijke kledingkeuzes maken, maar volgens een stelling uit de jaren 80 beginnen zelfs hun gezichten doorheen de jaren op elkaar te lijken.
Onderzoekers van de Amerikaanse Stanford-universiteit onderwierpen deze wijdverspreide theorie aan een grondige test met hedendaagse middelen en stellen dat ze niet klopt. Wel is het zo dat mensen zich vaak meer aangetrokken voelen tot iemand met gelijkaardige gelaatstrekken.
In 1987 deed een experiment van psycholoog Robert Zajonc aan de universiteit van Michigan veel stof opwaaien. Hij had aan een groep vrijwilligers foto’s voorgelegd van 12 koppels, foto’s van toen ze pas samen waren en van 25 jaar later. Zo wilde hij nagaan of de gezichten van deze koppels gedurende hun gezamenlijk doorgebrachte levensjaren op elkaar waren gaan lijken.
Op basis van de resultaten concludeerde Zajonc dat dat wel degelijk het geval was, en bovendien zou het effect sterker zijn naargelang de koppels gelukkiger waren samen. Ze zouden namelijk onbewust elkaars gelaatsuitdrukkingen imiteren, met fysieke veranderingen in het gezicht als gevolg. Ook zouden andere factoren van een gedeeld leven, zoals eetgewoontes en levensstijl, hierin een cruciale rol spelen. De theorie werd veelal voor waar aangenomen en werd zelfs opgenomen in psychologiecursussen.
Lees hier het volledige artikel.