Ze ervaren de omgeving veel intenser dan anderen, en ze zijn met velen. Terwijl rond hoogsensitiviteit een industrie is ontstaan, doet de wetenschap het meestal af als een modegril. Is het meer dan dat, en zo ja, is het ook een probleem?
Cabaretière Karin Bloemen heeft het, actrice Liesbeth Kamerling en schrijver Arthur Japin hebben het, Dolores Leeuwin van Klokhuis, het buurjongetje op de hoek, die moeder van school, de cursiste op yogales, de collega op kantoor: hoogsensitiviteit.
Het fenomeen dat sommige mensen – van jongs af aan – anders zijn dan anderen. Dat ze uitgeput raken van veel geluid en licht. Dat ze na een feestje minstens een dag moeten uitrusten. Dat ze vaker moeten huilen, meer tijd alleen nodig hebben. Dat ze de emoties van anderen net zo sterk ervaren als die van henzelf – en zich ook verantwoordelijk voelen voor het welzijn van anderen. ‘Stel je niet zo aan’, kregen ze als kind vaak te horen.
Sinds het begrip hoogsensitiviteit werd gemunt, door de Amerikaanse psychologe Elaine Aron in 1996, is er een hele industrie opgetuigd. Met gespecialiseerde arbeids- en organisatie-experts, coaches, congressen, cursussen, zelftesten en internetfora waar mensen met hoogsensitiviteit elkaar steunen.
Lees hier het volledige artikel.