Als oudere mensen ziek of zorgbehoevend worden, besteedt men terecht aandacht aan hun medische, psychische en sociale noden. Toch worstelen mensen vaak ook met existentiële vragen. Een ‘integrale’ ouderenzorg heeft hier aandacht voor.
Biopsychosociaal model
Als een zorgprofessional het lijden van een patiënt wil begrijpen en er een passend antwoord op wil geven, mag hij zich niet beperken tot het zuiver fysiologisch functioneren.
Als een zorgprofessional het lijden van een patiënt wil begrijpen en er een passend antwoord op wil geven, mag hij zich niet beperken tot het zuiver fysiologisch functioneren.
Ook biologische, psychologische en sociale dimensies van ziekte en lijden moeten aan bod komen. Deze dimensies komen samen in het zogenaamde biopsychosociaal model (Engel, G. L. (1977), ‘Need for a new medical model – challenge for biomedicine’, Science, 196 (4286), 129-136)
Dit model stelt dat de reductie van een patiënt tot een biomedisch object een kwaliteitsvolle zorg in de weg staat. Meer gecontextualiseerde zorg is nodig, met aandacht voor de persoonlijke en subjectieve ervaring van de patiënt. Deze zorgaanpak plaatst de patiënt op het kruispunt van zijn fysiologisch en psychologisch functioneren, met zijn interpersoonlijke relaties als context eromheen.
Dit biopsychosociaal model wordt in de huidige wetenschappelijke literatuur als standaardreferentie gebruikt. Het is bovendien de basis van heel wat zorgpraktijken.
Onderlinge beïnvloeding
Het is duidelijk dat ons fysiologisch, psychisch en sociaal functioneren mekaar onderling beïnvloeden. Integrale zorg vraagt om te kijken naar de patiënt in zijn totaliteit.
Het is duidelijk dat ons fysiologisch, psychisch en sociaal functioneren mekaar onderling beïnvloeden. Integrale zorg vraagt om te kijken naar de patiënt in zijn totaliteit.
Lees hier het volledige artikel.