De ethiek in keukentafelgesprekken.
Gemeenten moeten ‘passende ondersteuning’ bieden aan inwoners met beperkingen, zodat die kunnen participeren in de samenleving. Daarbij leggen zij een sterke nadruk op de zelfredzaamheid van burgers.
Dat constateren Nivel-onderzoekers. Hun advies: weeg ook de waarden ‘keuzevrijheid’ en ‘niet-schaden’ mee.
De Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo 2015) is sinds zijn invoering onderwerp van debat. Een van de hete hangijzers is het ‘keukentafelgesprek’, waarin een vertegenwoordiger van de gemeente vaststelt welke hulp iemand nodig heeft. De maatschappelijke discussie prikkelde het Nivel om deze gesprekken te onderzoeken. Want, zegt projectleider Roland Friele: ‘Wij vonden het een nogal platte gedachtewisseling. Die verliep in de trant van: het is een schande dat mensen niet de hulp krijgen waar ze om vragen. Die discussie wilden wij graag verrijken.’
Dat het debat die lading kreeg, noemt Friele heel begrijpelijk. ‘Als argument voor de wet had de politiek het begrip “participatiesamenleving” geïntroduceerd. Burgers moesten op een andere manier met elkaar omgaan en mensen moesten niet voor elk probleem naar de overheid kijken. Op zich was dat een goede gedachte. Maar het begrip werd gebruikt als titel om te bezuinigen en dát schuurde.’
Lees hier het volledige artikel.