In 2006 heeft Nederland een gemandateerd particuliere verzekering systeem ingevoerd vergelijkbaar met Zwitserland Onder deze hervorming, zijn alle legale inwoners van Nederland verplicht om de basisverzekering te kopen van particuliere verzekeraars. De zorgplicht zorgde voor sterk gereguleerd zorg. Ze kunnen aanvragers niet weigeren, ongeacht de gezondheidstoestand, zo blijkt uit een casestudy in het NEJM.
In 2011, verzekeringspremies kostte toen gemiddeld ongeveer € 1.200 ($ 1.749) per persoon, met een verplicht eigen risico van € 170 ($ 248). Werknemers moeten bovendien bijdragen via de loonbelasting voor de ziektekostenverzekering – 7,75% van hun loon, tot een maximum van € 2.590 (3.774 dollar). Voorstanders van dit systeem voerde aan dat de concurrentie tussen particuliere verzekeraars ervoor zouden gaan zorgen dat de uitgaven voor gezondheidszorg verminderden, de keuze van de consument zou verbeteren, en de verbetering van de kwaliteit van de zorg en de gezondheidszorg zou beter worden. De realiteit van gereguleerde concurrentie in Nederland laat zien dat dit anno 2012 niet zo werkt.
Vier belangrijke elementen zijn naar voren gekomen van het Nederlandse systeem. Ten eerste is de concurrentie niet scherp en dat vertraagde de groei van de uitgaven voor gezondheidszorg. Zorguitgaven blijven de algemene inflatie overtreffen, met een stijging van gemiddeld 5% per jaar sinds 2006. De totale kosten van de ziektekostenverzekering voor Nederlandse gezinnen, met inbegrip van premies en eigen risico’s, steeg met 41%. Volgens het CBS in 2010, besteedde Nederland besteedde 14,8% van zijn bruto binnenlands product uit aan zorg en welzijn (met inbegrip van langdurige zorg en andere sociale diensten).
Hervormingen die gericht zijn op het vergroten van en het beheren van concurrentie zorgden alleen maar voor hoge administratieve kosten en meer complexiteit. De zorgtoeslag voor mensen met lage inkomens heeft bewezen extreem duur te zijn. Meer dan 40% van de Nederlandse gezinnen ontvangt dergelijke een zorgtoeslag – en de fiscus heeft meer dan 600 extra medewerkers ingehuurd om de inkomens te controleren en elke maand en de waarde van de zorgtoeslag te berekenen.
Het aantal onverzekerden is weliswaar gedaald sinds 2006, van ongeveer 240.000 tot 150.000. Maar een groeiend aantal “wanbetalers” – is in 2010 gestegen naar 319.000. De toename van de wanbetalers (die samen met de onverzekerde, bedraagt ongeveer 3% van de bevolking).
In 2006 is ongeveer 18% van de Nederlanders overgestapt verzekeringen. Maar het volgende jaar minder dan 5%, en 80% van hen deed dat als gevolg van de wijzigingen die door hun werkgevers werden doorgevoerd in plaats van op basis van individuele beslissingen. We hebben nu vier verzekerings conglomeraten in het land en die controleren ongeveer 90% van de Nederlandse markt voor ziektekostenverzekeringen. Recente peilingen laten publieke ontevredenheid met particuliere verzekeraars zien, 65% van de verzekerden heeft nog vertrouwen in hun verzekeraar.
De Nederlandse zorg steunt nog steeds sterk op de regelgeving. Sterker nog, de Nederlandse casus laat zien dat concurrerende systemen wat het zoel was van de hervormingen slechts geleid heeft naar een bureaucratische controle van de medische zorg. De regering heeft geen afstand gedaan van haar traditionele instrumenten, waaronder mondiale budgetten en beperkingen op de prijzen en de patiënt verdeling van de kosten. Het zet vergoedingen voor onafhankelijke specialisten en huisartsen onder druk. De betalingen aan specialisten werden verlaagd in reactie op budgetoverschrijdingen.
Dat concurrentie is de sleutel is om de zorgkosten in te perken is een illusie. De Nederlandse laat zien dat particuliere verzekeringen niet bijdragen aan concurrentie en hervorming van de gezondheidszorg.
Submitted by Redactie Medicalfacts/ Janine Budding on 26 augustus, 2012