Altijd dat schuldgevoel!

Elke keer als ik te druk ben om mijn moeder in het verzorgingshuis te bezoeken voel ik me schuldig omdat ik het gevoel heb dat ik haar verwaarloos. “Ik moet wat andere familie afspraken afzeggen,” zeg ik tegen mezelf. “Dan kan ik haar opzoeken en dan voel ik me vast minder schuldig.”

Toen ik dat tegen mijn vrouw zei, voelde ik me plotseling schuldig omdat ik haar teleurstel. Ze wijst me er terecht op dat ik mijn moeder zo vaak bezoek vanuit een enorm schuldgevoel. Vervolgens voel ik me schuldig over het feit dat ik me zo schuldig voel!
Lekker neurotisch hè?

Helaas is schuldgevoel een emotie die bij mantelzorgers vrijwel altijd aanwezig is om verschillende redenen: om dat wat we niet gedaan hebben voor onze dierbaren. Om wat we wel gedaan hebben maar waarvan we vinden dat het niet voldoende was. Omdat wij nog steeds fysiek en cognitief kunnen functioneren maar zij niet. Een licht schuldgevoel in die zin maakt ons waarschijnlijk gevoeliger en attent. Een zwaar schuldgevoel aan de andere kant kwelt ons en ontneemt ons alle vreugde.

Schuldgevoel gaat vaak vergezeld van andere emoties die ons op de proef stellen. Mantelzorgers die ontzettend kritisch op zichzelf zijn, en niets waarderen van wat ze doen, zijn vatbaarder voor depressie.

Voormalige mantelzorgers waarvan de dierbare inmiddels overleden is, treuren en rouwen langer als ze twijfelen aan de zorg die ze gegeven hebben. Schuldgevoel leidt vaak tot verschillende, steeds weer terugkomende cycli: ik voel me schuldig. Dan ben ik boos omdat iets of iemand maakt dat ik me schuldig voel. Vervolgens voel ik me schuldig omdat ik boos was. Dan voel ik me opnieuw schuldig omdat ik me voor de zoveelste keer schuldig voel. Enzovoort.

Lees hier het volledige artikel.