Bij de dood van een kind gebeurt het weleens dat een hoogbejaarde uit de familiekring zegt dat hij of zij liever zelf was gestorven en dat het kind dan was blijven leven. Het is maar goed dat we zulke beslissingen niet op zo’n manier kunnen nemen. Hoe zou dat ook moeten?
Keuzes van levensbelang pakken soms zo anders uit wanneer ze zich daadwerkelijk aandienen. Zo kan het redelijk lijken dat de zorgverzekeraar de financiering van extreem dure medicijnen voor een zeldzame ziekte afwijst, met als argument dat de beperkte hoeveelheid geld beter besteed kan worden aan de behandeling van een aandoening die bij veel mensen voorkomt. Maar als die zeldzame ziekte nu net een buurmeisje heeft getroffen, ligt het toch weer anders.
Zoals Luc Bonneux, specialist ouderengeneeskunde, deze zomer fijntjes opmerkte op de pagina Opinie, gaat het meeste geld van de zorg naar de laatste levensjaren. In die periode maakt de zorgconsument in een paar jaar tijd bijna de helft op van het budget dat voor het hele leven geldt. Kort daarna kwam Trouw met het bericht dat het verblijf in het ziekenhuis in de laatste weken van het leven voor nogal wat patiënten vrij zinloos is. De zorg daar voegt weinig of niets toe en bovendien geven de meeste mensen aan dat wanneer ze weten dat ze gaan sterven, ze liever thuis zijn dan in een ziekenhuis.
Lees hier het volledige artikel.