Rumoer rond de Levenseindekliniek. De aanleiding: een bejaarde vrouw die niet naar een verpleeghuis wilde. Zij werd geëuthanaseerd op basis van een twintig jaar oude wilsverklaring, want communiceren kon ze niet meer. Is de ophef terecht?
Hoe gaan we om met ouderdom?
“De euthanasiediscussie gaat nu vaak over de procedurele kant van de zaak. En dat is ook belangrijk. Het doet er toe te weten of iemand ‘zorgvuldig’ heeft gehandeld. Al denk ik dat het ongelooflijk moeilijk is, ook voor een commissie die toezicht moet houden, om te bepalen wanneer handelen precies onzorgvuldig is. Er zijn zeker twijfelgevallen. Ik ga er in eerste instantie van uit dat de mensen van de Levenseindekliniek naar eer en geweten hebben gehandeld. Dat laat onverlet dat het belangrijk is om hun handelen conform de eisen streng te toetsen. Het gaat hier immers over leven en dood en niet om het kopen van een auto.
“Toch zou ik vooral een niveau dieper willen gaan. Als je hoort dat die oude vrouw niet naar het verpleeghuis wil, en dat dáárom euthanasie is toegepast, dan vraag ik mij als buitenstaander af: waarom wilde die vrouw dood? Kon er niet nog wat aan haar situatie gedaan worden? Waren er echt geen alternatieven?
Lees hier het volledige artikel.