Zowel patiënten als hulpverleners zijn ontevreden over de zorg voor patiënten die zichzelf beschadigen. Zelfbeschadigend gedrag is het doelbewust toebrengen van directe of indirecte schade aan het lichaam zonder dodelijk resultaat. Nienke Kool promoveerde gisteren aan de VU en pleit voor professionalisering van de hulpverlening: “Er zijn nog weinig effectieve interventies.”
Verbeteren communicatie
Nienke Kool, werkzaam bij Palier als verpleegkundige en onderzoeker, toont in haar onderzoek aan dat patiënten regelmatig een negatieve houding van hulpverleners ervaren, waardoor zij zich afgewezen en gekleineerd voelen. Hulpverleners blijken te twijfelen over hun kennis en kunde in de zorg voor zelfbeschadigende patiënten, zij voelen zich onbekwaam en incompetent. Het gevolg is dat er geen goede professionele relatie ontstaat tussen patiënt en hulpverlener en er geen goede zorg wordt geleverd. Een goede relatie tussen patiënt en hulpverlener is van groot belang.
Verstoorde emoties
Zelfbeschadiging komt voor bij allerlei mensen: jongeren en adolescenten, ouderen, mensen met een verstandelijke beperking en mensen met een psychiatrische aandoening. Het is een teken van verstoorde emoties ten gevolge van moeilijk te hanteren problemen in iemands leven. Het gaat om gedrag dat jaren kan blijven voortbestaan en soms zelfs nooit stopt. Kool concentreerde haar onderzoek op de groep patiënten die in behandeling is in de geestelijke gezondheidszorg. Exacte cijfers ontbreken voor deze specifieke groep: “Deze patiënten zoeken niet altijd hulp na zelfbeschadiging en professionals registreren niet altijd het zelfbeschadigende gedrag van hun patiënten.”
Lees hier het volledige artikel.